شاخص کيفيت هوا AQI، کيفيت هوا را در شش دسته قرار می دهد که هر دسته را به سطوح مختلف سلامت انسان مربوط می سازد. اين شش دسته به شرح زير است:
پاک: ميزان AQI در اين حالت بين 0 و 50 است. کيفيت هوا رضايت بخش است و آلودگی هوا بی خطر يا کم خطر است.
قابل قبول: ميزان AQI در اين حالت بين 51 تا 100 است. کيفيت هوا قابل قبول است اگرچه بعضي از آلاينده ها ممکن است برای تعداد بسيار کمی از افراد با ملاحظات بهداشتی خاص همراه باشد به عنوان مثال کسانی که نسبت به ازن حساسيت ويژه ای دارند ممکن است علائم تنفسی از خود بروز دهند.
ناسالم برای گروه های حساس: ميزان AQI در اين حالت بين 101 و 150 است. بعضی از افراد گروه های حساس ممکن است اثرات بهداشتی خاصی را تجربه کنند. برای مثال مردمی که دارای بيماری ريه هستند نسبت به عموم مردم خطرات بيشتری را از مواجهه با ازن متحمل می شوند اما مردمی که بيماری ريوی يا قلبی دارند خطر بيشتری را از مواجهه با ذرات معلق متحمل می شوند. ولی وقتی آلودگی هوا در اين سطح قرار دارد عموم مردم تحت تاثير قرار نمی گيرند.
ناسالم: هر فردی ممکن است اثرات بهداشتی AQI بالا را زمانی که مقدار آن بين 151 و 200 است، تجربه کند. اعضای گروه های حساس بيش از سايرين اثرات جدی را بر سلامت خود تجربه می کنند.
خيلی ناسالم: در اين حالت AQI بين 201 تا 300 قرار دارد و هشداری برای سلامتی به حساب می آيد و بدين معنی است که هر کسی ممکن است اثرات جدی تری را بر سلامت خود تجربه کند.
خطرناک: AQI در اين وضعيت از 300 بالاتر است و اخطاری جدی برای سلامت انسان و اعلام وضع اضطراری است. در اين وضعيت احتمالا تمام افراد جامعه تحت تاثير قرار می گيرند.
