پارسایی در صفحه اینستاگرامش نوشت:همزمان که با دوستان همفکر در اردیبهشت ۹۶ درگیر انتخابات ریاست جمهوری بودیم، با چند نفر از همکاران مسئولیت هیات مرکزی نظارت بر انتخابات شوراها را نیز برعهده داشتیم که تایید صلاحیت حداکثرى کاندیداهای داراى شرایط قانونى آن انتخابات که در نوع خود نظیر نداشت محصول کار این هیات بود.
در روزها و شب‌های آخر که مقابل فشارهاى طاقت فرسا براى رد صلاحیت سلیقه اى تعداد چشمگیرى از نامزدها در هر شهر و استان کشورمان مقاومت کردم، میدانستم که هزینه این کار را می‌پردازم. .
روزی که بدون هیچ سند و مدرک قانونى در هیات اجرایی (که با وجود تذکرات داده شده، در کمال سهل انگارى عجیب و بی سابقه وزارت کشور شکل گرفته بود) تنها بر اساس رای‌گیری و اظهارنظر کاملا سلیقه‌ای و سیاسی رد صلاحیتم کردند، کمى تعجب کردم اما ناراحت نشدم.
من آگاهانه نخواستم بهای تایید صلاحیتم، ردصلاحیت غیرقانونی جمعى از نامزدهاى شورای شهر و گرفتن حق انتخاب از مردم باشد.اما در این میان دو نکته بسیار تلخ و گزنده وجود دارد:
یکى بی‌تفاوتى وزارت کشور در چینش هیات اجرایی و تن دادن به رویه‌اى خطرناک و دیگر بی‌تفاوتى فراکسیون امید که همواره در دفاع از عملکرد خود تایید صلاحیت کاندیداهای شوراهاى شهر را تقریبا در صدر پاسخها دارد.
برخلاف دوستان و مسؤلینى که به محض رسانه اى شدن رد صلاحیتم، تماس، پیگیری و یا موضع‌گیرى داشتند، رئیس و اکثر اعضاى هیات رئیسه فراکسیونی که دوسال هم سخنگوی آن بودم، نه تنها به صورت رسمى یا غیر رسمى تماس و توجهی نداشتند، بلکه در هفته حضور در صحن مجلس هم به روى خود نیاوردند، گویی که نه اتفاقى افتاده و نه اصلا مرا مى‌شناسند که مبادا بابت معاشرت با اینجانب، گردی بر دامن مبارک صلاحیتهایشان بنشیند. متاسفانه این فراکسیون سیاسی با سکوت خود رسما از رد صلاحیت تعدادى از چهره هاى اصلاح طلب و همسو عبور کرد.
اینکه در انتخابات شورای شهر از حق نامزدها دفاع کردیم، برای پای بندی به قانون و سوگند نمایندگی بود و در قبالش انتظاری از کسی نداریم جز شوراهاى شهر که به سوگند خود در قبال مردم و شهر وفادار باشند و البته به زودى در نقد عملکرد شوراها بویژه شوراى اسلامى پایتخت خواهم گفت.
اما اینکه هنوز هم مهمترین دستاورد مورد ادعای آقایان،حقى است که من به سهم خود هزینه‌اش را پذیرفته ام اما در هنگام هزینه دادن، نه در دفاع از شخص که در دفاع از قانون و جلوگیرى از بدعتى اسف بار نمی‌خواهند خود را درگیر ماجرا کنند، به دور از عدالت و انتظار بود و باعث شد تا در این ماه‌های پایانی مجلس دهم، بیشتر متوجه برخى از حقایق تلخ بازار کثیف سیاست شوم.
این روزها که به دوران وکالت ملت بزرگ ایران و همراهى با فراکسیون امید، حمایت از دولت منتخب مردم و آرمانهایی که در دل داشتم فکر مى کنم، مى بینم به یاد داستانی می‌افتم که درباره «سام بارترام» دروازه بان تیم چارلتون انگلیس خوانده بودم:
می‌گویند در سال ۱۹۳۷، مسابقه تیم‌های چلسی و چارلتون بعلت مِه غلیظ در دقیقه ۶۰ متوقف شد. اما «سام بارترام» دروازبان چارلتون ۱۵ دقیقه پس از توقف بازی همچنان درون دروازه بود! زیرا بعلت شلوغی پشت دروازه اش سوت داور را نشنیده بود . او با دست هایی گشاده و با حواس جمع در دروازه مانده و با دقت به جلو نگاه می‌کرد تا به گمان‌خودش در برابر شوتهای حریف غافلگیر نشود. وقتی ۱۵ دقیقه بعد پلیس ورزشگاه به او نزدیک شد و خبر لغو مسابقه را به او داد سام بارترام با اندوهی عمیق گفت: چه غم انگیز است که دوستانم مرا فراموش کردند در حالیکه من داشتم از دروازه آنها حراست می کردم و فکر می کردم تیم ما در حال حمله است و به تیم رقیب مجال نزدیک شدن به دروازه ما را نداده. “
در میدان زندگی چه بسیار بازیکنانی هستند که از دروازه آنها با غیرت و حمیت حراست کردیم اما با مه‌آلود شدن شرایط، میدان را خالی کرده و ما را تنها گذاشتند. البته درباره فعالیتهای مبتنی بر قانون در دفاع از حقوق ملت که زمینه‌ساز این رد صلاحیت شد، به تفصیل با مردم سخن خواهم گفت، اما تجربه برخورد برخی همراهان مرا به این فکر فرو برد که شاید به قول حضرت حافظ: ”بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش
