واکنش نماینده اصفهانی المپیک، به زوال ورزش اصفهان/
تابناک: خیلی ناراحت است. بیش از آن‌که تصورش را بکنید. حتی به فکر خداحافظی هم افتاده و می‌گوید دیگر پولی برای هزینه کردن ندارد. تصمیم دیگرش هم دویدن برای استان هرمزگان است چراکه معتقد است مسئولین اصفهان تره هم برایش خورد نمی‌کنند. صحبت از رضا قاسمی است.
خیلی ناراحت است. بیش از آن‌که تصورش را بکنید. حتی به فکر خداحافظی هم افتاده و می‌گوید دیگر پولی برای هزینه کردن ندارد. تصمیم دیگرش هم دویدن برای استان هرمزگان است چراکه معتقد است مسئولین اصفهان تره هم برایش خورد نمی‌کنند. صحبت از رضا قاسمی است. تنها دونده سرعت ایرانی که مدال برنز آسیایی دارد. تیرماه گذشته او در مسابقات دومیدانی قهرمانی آسیا 100 متر را با زمان 19/10 ثانیه دوید تا نخستین مدال‌آور آسیایی ایران در دو سرعت لقب گیرد. قاسمی در المپیک لندن هم حاضر بود و هرچند نتوانست از گروه خود صعود کند اما میدان بزرگی را تجربه کرد. حالا هم مجوز حضور در المپیک ریو را به دست آورده تا برای دومین بار بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان را تجربه کند. همه این موفقیت‌ها به کنار، او دل پردردی دارد: «امکانات ما حتی صفر هم نیست و می‌شود گفت زیر صفر هستیم. الآن در این وضعیت بارش باران ما باید در سالن تمرین کنیم اما سالن دومیدانی در اختیار اسکیت سواران است! پنج سال است مصاحبه می‌کنم که چرا باید سالن دومیدانی در اختیار اسکیت سواران باشد اما هیچ‌کس صدای ما را نمی‌شنود.»
آقای قاسمی شما دومیدانی را از 1383 در اصفهان آغاز کردیدو تا همین تابستان که مدال برنز دوی سرعت آسیا را گرفتید، یک‌نفس پیش آمدید و سپس در مسابقات جهانی چین شرکت کردید. مسابقات جهانی چین چطور بود؟ پیش‌بینی می‌شد از گروه خود صعود کنید اما چنین نشد؟
مسابقات جهانی چین واقعاً در سطح بالایی بود. در گروه هفتم این مسابقات شرکت کردم و می‌شود گفت از خوش‌شانسی و بدشانسی من بود که در این گروه افتادم. خوش‌شانسی به جهت هم‌گروهی با «بولت» قهرمان این رشته و بدشانسی به دلیل وجود باد منفی زمان مسابقه که در رکورد من بی‌تأثیر نبود و زمان دویدنم را افزایش داد. در این گروه با رکورد 10.25 نفر ششم شدم و از راهیابی به مرحله بعد بازماندم؛ اما در گروه حسن تفتیان باد مثبت 2.1 بود و از شانس خوب خود توانست استفاده کند و به مرحله بعد راه پیدا کند.image: http://esfahanemrooz.ir/pic/image/Sport/Reza_Ghasemi/01.jpg
شما رقیب سرسختی همچون تفتیان را در کنار خود می‌بینید، از وجود او چه حسی دارید؟
از حضور تفتیان خوشحال هستم چون رقیب خوبی برایم محسوب می‌شود و انگیزه‌ای برای بهتر شدنم به‌حساب می‌آید. ما با یکدیگر فقط 10 ثانیه رقیب هستیم و بعدازآن هیچ بحثی بین ما وجود ندارد و دوست یکدیگر هستیم. در رشته 100 متر عامل راهیابی هر دو ما به ریو همین حس رقابت بود و عاملی برای رشد هر دو ما شد.امکانات دو میدانی ایران در مقایسه با حریفانتان از کشورهای دیگر چطور است؟
امکاناتی که در اختیار قهرمانان گذاشته می‌شود را می‌بینید. امکانات ما حتی صفر هم نیست و می‌شود گفت زیر صفر هستیم. الآن در این وضعیت بارش باران ما باید در سالن تمرین کنیم اما سالن دومیدانی در اختیار اسکیت سواران است! پنج سال است مصاحبه می‌کنم که چرا باید سالن دومیدانی در اختیار اسکیت سواران باشد اما هیچ‌کس صدای ما را نمی‌شنود و باید وقتی باران می‌آید تمرین خود را لغو کنیم. الآن در این ورزشگاه انقلاب که تمرین می‌کنیم من نه تخته استارتی دارم و نه رختکنی، همچنین این مترو و ساخت ایستگاه دود بسیار زیادی را به خورد ما می‌دهد. رقیبانم از کشورهای دیگر ماساژور اختصاصی، مربی بدنساز، زمین تمرین استاندارد، سالن سقف دار و بهترین لباس و گرمکن را دارند. برای مثال من در مسابقات باید خودم بدوم و گرم کنم اما رقیبانم نشسته و ماساژورهایشان آن‌ها را برای مسابقه گرم می‌کنند. همگی کشورها این امکاناتی را که گفتم دارند به‌غیراز ایران و چند کشور دیگر که سطح امکاناتی کشورشان بسیار کمتر از ایران است. دونده‌های کشورهای دیگر در کمپ، تمرین می‌کنند و همه‌چیز برای آن‌ها مهیاست.شما در مصاحبه‌ای گفته بودید اگر شرایط فراهم نشود برای استان هرمزگان خواهید دوید. آیا هنوز بر سر حرف خود هستید؟
بله. در مصاحبه قبلی خود گفته بودم اگر امکاناتی در اختیار من قرار نگیرد به هرمزگان خواهم رفت و اگر اصفهان این کار را برایم نکند چنین کاری را خواهم کرد. همین آقای تفتیان که رقیب من هست ببینید شهرستانشان برایش چه‌کارهایی که نکرده است. تفتیان در جوانان آسیا مدال کسب کرد و به او ماشین هدیه دادند و من در جوانان که هیچ در بزرگ‌سالان هم که موفق به کسب مدال شدم هیچ‌چیز به من هدیه ندادند. نه‌تنها هدیه بلکه مدیرکل تربیت‌بدنی استان حتی یک تماس با من نداشته است که حداقل یک تشکر خشک‌وخالی و خسته نباشد بگویید. حتی من شنیدم درجایی که بنرم را زده‌اند دستور به برداشتن آن داده است. من تنها سهمیه المپیک از استان اصفهان هستم، نمی‌گویم برایم بنر بزنند حداقل یک تشکر خشک‌وخالی از من به عمل‌آورند. اگر می‌گویم برای هرمزگان مسابقه خواهم داد برای همین موضوعات است. بارها نامه‌های اعتراض‌آمیزی برای هیئت فرستادم اما هیچ پاسخی از سوی آن‌ها برای من فرستاده نشده است.image: http://esfahanemrooz.ir/pic/image/Sport/Reza_Ghasemi/02.jpg
دویدن برای هرمزگان یک تهدید است یا نظر قطعی شما است؟
دویدنم برای استان هرمزگان تهدید نیست و اگر شرایط درست نشود از اصفهان خواهم رفت. این استان برای دوندگان مدال‌آور خود شرایط مناسبی را فراهم کرده است. در آخرین مرحله لیگ امسال توانستم در 100 متر مقام دوم و در 200 متر مقام اول را کسب کنم و برای چهارمین سال، امتیازآورترین بازیکن لیگ شوم و اگر من برای اصفهان ندوم در مسابقات کشوری دهم هم نخواهند شد و مطمئن باشید اگر چنین شود دوندگان دیگر نیز برای این استان نمی‌دوند، هرچند برای آقایان اصلاً این موارد مهم نیست.هزینه‌های تمرین کردن شمارا چه کسی می‌دهد؟
من برای شش ماه دوم سال سالنی که در آن تمرین کنم ندارم و مجبور هستم به جنوب کشور بروم تا در آب‌وهوای مطلوب آنجا تمرین کنم. برای مثال من سال گذشته برای گرفتن سهمیه المپیک با هزینه شخصی خود به کیش رفتم و هزینه اقامت، خوردوخوراک، مکمل و کفش و تمریناتم حدود 70 میلیون تومان شد که خودم پرداختم. این کفشی که می‌پوشم هزینه آن یک‌میلیون و 200 هزار تومان است و پس از دویدن در دو مسابقه پاره می‌شود، اما هیچ حمایتی از سوی مسئولین برای این شرایط من در نظر گرفته نمی‌شود.شرایط پیست انقلاب چطور است؟
خود شما می‌بینید ایستگاه متروی دروازه شیراز فقط دود به خورد ما می‌دهد. وسط خود تارتان خاک است و خود تارتان هم که اصلاً مناسب دویدن نیست. من نمی‌دانم چه کسی این پیست و کف‌پوش را تائید کرده است. اعتراض هم که می‌کنیم به ما می‌گویند شما از این چیزها سر در‌نمی‌آورید و دخالت نکنید! شما بروید و از بقیه دوندگان بپرسید همگی پادرد و بدن‌درد دارند و این به خاطر کف‌پوش تارتان انقلاب است.گویا وضعیت تارتان ورزشگاه نقش‌جهان بهتر از اینجاست؟
بله دو سه دفعه‌ای به ما وقت دادند و در ورزشگاه نقش‌جهان تمرین کردیم اما بعدازآن درهای این ورزشگاه را نیز بر روی ما بستند و حتی اجازه ندادند تخته استارتمان را برداریم. تارتان این ورزشگاه خوب است و اگر بشود در این ورزشگاه بدویم به‌مراتب بهتر از این زمین است. درست است که راه این ورزشگاه دور است اما حداقل تارتان و هوای این زمین خوب است و می‌شود دوری راه را به جان خرید.بااین‌همه مشکل، دومیدانی را ادامه می‌دهید یا هدف دیگری دارید؟
با این اوضاع باید از ورزش حرفه‌ای و مسابقات بین‌المللی کنار بکشم زیرا هزینه‌های تمرین این ورزش زیاد است و با ادامه پیدا کردن این روند قادر به پرداخت این هزینه‌ها نیستم.image: http://esfahanemrooz.ir/pic/image/Sport/Reza_Ghasemi/03.jpg
رییس هیئت دوومیدانی از مشکلات شما آگاه است؟
رئیس هیئت دومیدانی همه را می‌داند اما هیچ تماسی از سوی آقای یزدی زاده با من گرفته نشده است. قول‌ها زیاد بوده اما هیچ‌کدام آن‌ها عملی نشده است و در سه سال گذشته وضعیتم نسبت به سال‌های قبل بهتر نشده است.چه مسابقاتی را در پیش روی دارید؟
ششم مهرماه مسابقات ارتش‌هاي جهان را در کره جنوبی پیش رو دارم که امیدوار به کسب مدال هستم و بعدازآن داخل سالن آسیا در قطر و در آخر مسابقات داخل سالن قهرمانی جهان در آمریکا است.پیش‌بینی‌تان از این مسابقات چیست؟
در مسابقات داخل سالن آسیا به دنبال کسب مدال هستم و در مسابقات قهرمانی داخل سالن جهان نیز پتانسیل رسیدن به فینال را دارم اما چه فایده وقتی سالن تمرین ندارم و نمی‌توانم خودم را به مرز آمادگی برسانم، امیدی به کسب مدال و صعود به مرحله‌های بعد هم نباید داشت.دید خودت نسبت به المپیک ریو چیست؟
با توجه به اینکه تا المپیک ریو حدود یک سال و نیم زمان مانده، با برنامه‌ریزی و مهیا شدن امکانات و شرایط تمرینی مطلوب، راهیابی به مراحل بالاتر تا نیمه‌نهایی و حتی به‌طورجدی بگویم تا فینال المپیک هم میسر است.فقط در حد حرف است یا این توانایی را در خود می‌بینید؟
من هرچه تلاش کنم با این امکانات نمی‌شود با بزرگان جهان رقابت کرد. شرایط ما در برابر رقیبان دیگرم هیچ است، اما در خودم این را می‌بینم که حتی به فینال راه پیدا کنم.منبع: اصفهان امروز