به گزارش تابناک ایلام وقتی صحبت از اعداد مقدس و خوش یمن می شود نا خوداگاه ذهن آدمی معطوف به شماره های خاصی چون 3، 7،40، 70، 110 می شود و این اعداد در نظر بسیاری از جوامع بشری با هر مسلک و مرامی مقدس و مبارک هستند.در کشور ایران علاوه بر این ارقام، یک عدد دیگر نیز خودنمایی می کند و آن
عدد هشت است که یادآور نام امام رئوف علی بن موسی الرضا (ع) و همچنین هشت
سال دفاع جانانه و غریبانه مردم مظلوم و بی دفاع ایران اسلامی در برابر
هجوم بی امان رژیم دژخیم بعث صدام و حامیان ابر قدرتش است.
هشت سال دفاع غیرتمندانه از خاک، ناموس، دین و هر چه که متعلق به این دیار بود؛ این عدد هشت برای مردم ایران بسیار عددی گرامی و عزیز است به خصوص برای خانواده و کسانی که بطور مستقیم با جنگ درگیر بودند.
ایران اسلامی در هشت سال جنگ تحمیلی یکپارچه دفاع و همیت بود، مرد و زن دیگر خود و خانواده را نمی دیدند، فقط ایران مظلوم مورد تجاوز واقع شده را و دفاع یکپارچه از این سرزمین گرامی را می دیدند.
دشمن در رویای کابوس گونه خود ایران را همچون پرنده ای زیبا اما زخمی و در چنگال خود می دید اما در معادلات پوشالی اش شجاعت، بی باکی، فداکاری، شهادت طلبی، مردانگی شیرزنان و دلاور مردان ایرانی را نادیده گرفته بود تا با تجاوزی ناجوانمردانه با تجهیزات نظامی کامل به ایران یورش آورد.
اما وقتی ناقوس جنگ و دفاع از میهن در هر کوی و برزن برخواست، هر کسی در هر جایگاه، شغل و سنی رهسپار جبهه ها شد و هر رزمنده مومن و نترس ایرانی سدی آهنین در برابر حمله نظامی، کابوسی دهشتناک شد در برابر خواب باطل دشمن.
و جنگی که در باور رویایی دشمن قرار بود چند روزه باشد با دفاع جانانه و تاکتیک های ناب جنگی ایرانی ها و با مدد از یزدان و اولیای الهی هشت سال به درازا کشید و جنگ از پیش برده به خیال خام صدام و حامیانش، به شکستی مفتضحانه و تباهی برای او به پایان رسید.
بعد از پایان جنگ همه جهانیان در برابر عظمت ایران و ایرانی سر تعظیم و کرنش پایین آوردند و حتی برخی از سران دشمن مایوسانه دعا کردند که ای کاش خداوند هیچ ایرانی را خلق نمی کرد.
و اکنون 27 سال از پایان جنگ گذشته و برای مردم ما از آن دوران تنها یادی و خاطره ای در ذهن، یک قاب عکس یا یک فیلم مستند قدیمی باقی مانده هر چند برای خیلی ها جنگ و اثرات آن همچنان به قوت خود باقی است.
می توان اثرات جنگ را در چهره تکیده یک پدر یا مادر فرزند از دست داده دید، پدر و مادری که ثمره یک عمر زندگی خود را برای دفاع از آب و خاک این دیار مقدس و تنها به خاطر زیاده خواهی و نادانی صدام و حامیانش از دست دادند.
می توان سنگینی جنگ را از شانه های خسته و کمر دو تا شده همسر، فرزند، خواهر و برادر یک جانباز قطع نخاعی، شیمیایی و قطع عضو حس کرد آنگاه که عزیزشان برای کارهای روزمره نیازمند کمک و یاری اطرافیان می شود.
شاید جنگ برای خیلی از افراد تمام شده باشد اما برای جانبازان اعصاب و روان که به اصطلاح در زبان عامیانه به آنها موجی می گوییم هر روز جنگ و ایام عملیات است، جانبازانی که روزگاری یلانی استوار قامت بودند در دشت های به خون گرفته غرب و جنوب و اکنون اسیر تخت و دارو و نگاه ترحم آمیز رهگذران.
جانبازان اعصاب و روانی که هنگام حمله عصبی از خود بیخود می شوند و با حرکات و رفتار هاشان باعث ترس و وحشت، تعجب و یا حتی مضحکه جنگ ندیده ها می شوند، جنگ ندیده هایی که از روی بی خبری گاه این اسطوره های شجاعت و فدارکاری را دیوانه افسار گریخته می خوانند.
جنگ برای خانواده دلشکسته و رنجور این جانبازان تمام نشده شاید اگر جنگی نبود و یا اینها رهسپار جبهه ها نمی شدند الان صاحب پستی، مقامی، موقعیتی می شدند اما با بروز جنگ این دلاورمردان سلامت، جوانی و آینده خود و خانواده را فدای آزادی و سربلندی میهن شان کردند.
جنگ تمام شده اما نه برای آزاده ای که سال ها در زندان های مخوف صدام اسیر بودند، شکنجه شدند و سختی ها را تحمل کردند، آزادگانی که شهادت غریبانه و مظلومانه یاران شان در زندان های رژیم بعث را مشاهده کردند و ایوب گونه تاب آوردند و صبر پیشه کردند.
جنگ برای خانواده جانبازان شیمیایی هیچگاه تمام نمی شود وقتی که تاول های به یادگار مانده از هشت سال دفاع مقدس آنها سر باز کرده و نفس را، خواب و خوراک را از پهلوانان دیروز جبهه و جهاد و از خانواده های آنها می گیرد.
جنگ چگونه برای چشمان همیشه خیره و منتظر به قاب خانواده های رزمندگان مفقود الاثر پایان یافته در حالیکه با گذشت 27 سال از اتمام جنگ، هنوز خبر آرامش بخشی از عزیزان و جگر گوشه های خود ندارند.
هر چند جنگ تمام شده اما برای ساکنان شهرهایی چون ایلام که بطور مستقیم درگیر بودند اثرات و بازتاب منفی آن ادامه دارد، ساکنان شهرهای که هشت سال را در سرمای استخوان سوز زمستان و گرمای کشنده تابستان زیر چادر با کمترین امکانات و سخت ترین شرایط صبورانه تحمل کردند.
جنگ برای خانواده هایی که ناخواسته بخاطر هجوم نا جوانمردانه دشمن از هست و نیست، خانه و کاشانه خود گذشتند و بار سنگین آوارگی و در بدری را به جان خریدند هنوز پایان نیافته است.
در ظاهر 27 سال از جنگ تحمیلی گذشته اما شاید سخت تر از مصائب بعد از آن، نیشتر و زخمه های تلخی است که آگاهانه یا ناآگاهانه قلب و روح بازماندگان جنگ بخصوص جمیع خانواده های ایثارگران را می آزارد.
هر کجا طرف خود را ایثارگر یا از خانواده ایثارگران معرفی می کند همه ناگاه ذهنشان به مزایای آن معطوف می شود سهمیه استخدام، درمان، دانشگاه، حقوق و ...و گاه دچار احساسی سرشار از حسرت و یا نفرت نسبت به این افراد می شوند.
تمنا وار و یا از روی خشم از سهمیه های ایثارگران دم می زنند و این ملامت ها برای خانواده های ایثارگران از تیرترکش دشمن دردناک تر و کشنده تر است در حالیکه آنها، زنده بودن و سلامت جسم و روح عزیزان شان را آرزو دارند که با هیچ چیزی قابل جبران نیست.
نباید در پیچ و خم این روزگار جذاب و فریبنده گذشته های نه چندان دور خود را از یاد ببریم، روزگاری که این ایثارگران، جوانان رعنایی بودند که همچون شیر ژیان مردانه در برابر دشمن دون سینه سپر کردند و پوزه اش را به خاک ندامت و خواری مالیدند.
جوانان خوش قد و قامتی که دیروز برای دفاع از کیان کشورشان تفنگ بر دوش گرفتند و مونس سلاح های سرد شدند و امروز عده ای از آن جوانان دیروزی به اسم شهید خاک سرد بر بالین شان است، عده ای غریبانه و گمنام مفقود الاثر هستند و انیس و همراه همیشگی برخی نیز ویلچر، عصا، کپسول اکسیژن، تخت بیمارستان، تاول، دارو و قرص های آرامبخش است.
نباید فراموش کنیم اگر اینان نبودند ایران امن و مقتدر الان ما، ایران نبود و جایگاه و حیات خلوت اجانب و بیگانگان می شد واقعیت این است که ما در هر جایگاه و مقام و منصبی تا ابد به این دلاورمردان مدیون هستیم و هر چه داریم مرهون شاهکار ایثارگران است.
اکنون وظیفه همه ما بویژه نسل جوان و نوجوان بعد از جنگ است که تا وقتی ایران و ایرانی پابرجاست در برابر این افراد و خانواده های صبور و مقاوم آنان سر تعظیم فرود آورده و آگاهانه این واقعیت را بپذیریم که اگر اینها نبودند ما نیز اینک در این شرایط نبودیم و شاید از ایران تنها نامی باقی بود.
شهریور سال 93 بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس اعلام کرد پنج میلیون ایرانی در جنگ شرکت داشتند که از این تعداد 190 هزار نفر کشته، 672 هزار نفر زخمی و 42 هزار نفر هم به اسارت نیروهای عراقی در آمدند.
خسارات وارده به ایران در طول جنگ هشت ساله 97 میلیارد دلار برآورد شد.
هشت سال دفاع غیرتمندانه از خاک، ناموس، دین و هر چه که متعلق به این دیار بود؛ این عدد هشت برای مردم ایران بسیار عددی گرامی و عزیز است به خصوص برای خانواده و کسانی که بطور مستقیم با جنگ درگیر بودند.
ایران اسلامی در هشت سال جنگ تحمیلی یکپارچه دفاع و همیت بود، مرد و زن دیگر خود و خانواده را نمی دیدند، فقط ایران مظلوم مورد تجاوز واقع شده را و دفاع یکپارچه از این سرزمین گرامی را می دیدند.
دشمن در رویای کابوس گونه خود ایران را همچون پرنده ای زیبا اما زخمی و در چنگال خود می دید اما در معادلات پوشالی اش شجاعت، بی باکی، فداکاری، شهادت طلبی، مردانگی شیرزنان و دلاور مردان ایرانی را نادیده گرفته بود تا با تجاوزی ناجوانمردانه با تجهیزات نظامی کامل به ایران یورش آورد.
اما وقتی ناقوس جنگ و دفاع از میهن در هر کوی و برزن برخواست، هر کسی در هر جایگاه، شغل و سنی رهسپار جبهه ها شد و هر رزمنده مومن و نترس ایرانی سدی آهنین در برابر حمله نظامی، کابوسی دهشتناک شد در برابر خواب باطل دشمن.
و جنگی که در باور رویایی دشمن قرار بود چند روزه باشد با دفاع جانانه و تاکتیک های ناب جنگی ایرانی ها و با مدد از یزدان و اولیای الهی هشت سال به درازا کشید و جنگ از پیش برده به خیال خام صدام و حامیانش، به شکستی مفتضحانه و تباهی برای او به پایان رسید.
بعد از پایان جنگ همه جهانیان در برابر عظمت ایران و ایرانی سر تعظیم و کرنش پایین آوردند و حتی برخی از سران دشمن مایوسانه دعا کردند که ای کاش خداوند هیچ ایرانی را خلق نمی کرد.
و اکنون 27 سال از پایان جنگ گذشته و برای مردم ما از آن دوران تنها یادی و خاطره ای در ذهن، یک قاب عکس یا یک فیلم مستند قدیمی باقی مانده هر چند برای خیلی ها جنگ و اثرات آن همچنان به قوت خود باقی است.
می توان اثرات جنگ را در چهره تکیده یک پدر یا مادر فرزند از دست داده دید، پدر و مادری که ثمره یک عمر زندگی خود را برای دفاع از آب و خاک این دیار مقدس و تنها به خاطر زیاده خواهی و نادانی صدام و حامیانش از دست دادند.
می توان سنگینی جنگ را از شانه های خسته و کمر دو تا شده همسر، فرزند، خواهر و برادر یک جانباز قطع نخاعی، شیمیایی و قطع عضو حس کرد آنگاه که عزیزشان برای کارهای روزمره نیازمند کمک و یاری اطرافیان می شود.
شاید جنگ برای خیلی از افراد تمام شده باشد اما برای جانبازان اعصاب و روان که به اصطلاح در زبان عامیانه به آنها موجی می گوییم هر روز جنگ و ایام عملیات است، جانبازانی که روزگاری یلانی استوار قامت بودند در دشت های به خون گرفته غرب و جنوب و اکنون اسیر تخت و دارو و نگاه ترحم آمیز رهگذران.
جانبازان اعصاب و روانی که هنگام حمله عصبی از خود بیخود می شوند و با حرکات و رفتار هاشان باعث ترس و وحشت، تعجب و یا حتی مضحکه جنگ ندیده ها می شوند، جنگ ندیده هایی که از روی بی خبری گاه این اسطوره های شجاعت و فدارکاری را دیوانه افسار گریخته می خوانند.
جنگ برای خانواده دلشکسته و رنجور این جانبازان تمام نشده شاید اگر جنگی نبود و یا اینها رهسپار جبهه ها نمی شدند الان صاحب پستی، مقامی، موقعیتی می شدند اما با بروز جنگ این دلاورمردان سلامت، جوانی و آینده خود و خانواده را فدای آزادی و سربلندی میهن شان کردند.
جنگ تمام شده اما نه برای آزاده ای که سال ها در زندان های مخوف صدام اسیر بودند، شکنجه شدند و سختی ها را تحمل کردند، آزادگانی که شهادت غریبانه و مظلومانه یاران شان در زندان های رژیم بعث را مشاهده کردند و ایوب گونه تاب آوردند و صبر پیشه کردند.
جنگ برای خانواده جانبازان شیمیایی هیچگاه تمام نمی شود وقتی که تاول های به یادگار مانده از هشت سال دفاع مقدس آنها سر باز کرده و نفس را، خواب و خوراک را از پهلوانان دیروز جبهه و جهاد و از خانواده های آنها می گیرد.
جنگ چگونه برای چشمان همیشه خیره و منتظر به قاب خانواده های رزمندگان مفقود الاثر پایان یافته در حالیکه با گذشت 27 سال از اتمام جنگ، هنوز خبر آرامش بخشی از عزیزان و جگر گوشه های خود ندارند.
هر چند جنگ تمام شده اما برای ساکنان شهرهایی چون ایلام که بطور مستقیم درگیر بودند اثرات و بازتاب منفی آن ادامه دارد، ساکنان شهرهای که هشت سال را در سرمای استخوان سوز زمستان و گرمای کشنده تابستان زیر چادر با کمترین امکانات و سخت ترین شرایط صبورانه تحمل کردند.
جنگ برای خانواده هایی که ناخواسته بخاطر هجوم نا جوانمردانه دشمن از هست و نیست، خانه و کاشانه خود گذشتند و بار سنگین آوارگی و در بدری را به جان خریدند هنوز پایان نیافته است.
در ظاهر 27 سال از جنگ تحمیلی گذشته اما شاید سخت تر از مصائب بعد از آن، نیشتر و زخمه های تلخی است که آگاهانه یا ناآگاهانه قلب و روح بازماندگان جنگ بخصوص جمیع خانواده های ایثارگران را می آزارد.
هر کجا طرف خود را ایثارگر یا از خانواده ایثارگران معرفی می کند همه ناگاه ذهنشان به مزایای آن معطوف می شود سهمیه استخدام، درمان، دانشگاه، حقوق و ...و گاه دچار احساسی سرشار از حسرت و یا نفرت نسبت به این افراد می شوند.
تمنا وار و یا از روی خشم از سهمیه های ایثارگران دم می زنند و این ملامت ها برای خانواده های ایثارگران از تیرترکش دشمن دردناک تر و کشنده تر است در حالیکه آنها، زنده بودن و سلامت جسم و روح عزیزان شان را آرزو دارند که با هیچ چیزی قابل جبران نیست.
نباید در پیچ و خم این روزگار جذاب و فریبنده گذشته های نه چندان دور خود را از یاد ببریم، روزگاری که این ایثارگران، جوانان رعنایی بودند که همچون شیر ژیان مردانه در برابر دشمن دون سینه سپر کردند و پوزه اش را به خاک ندامت و خواری مالیدند.
جوانان خوش قد و قامتی که دیروز برای دفاع از کیان کشورشان تفنگ بر دوش گرفتند و مونس سلاح های سرد شدند و امروز عده ای از آن جوانان دیروزی به اسم شهید خاک سرد بر بالین شان است، عده ای غریبانه و گمنام مفقود الاثر هستند و انیس و همراه همیشگی برخی نیز ویلچر، عصا، کپسول اکسیژن، تخت بیمارستان، تاول، دارو و قرص های آرامبخش است.
نباید فراموش کنیم اگر اینان نبودند ایران امن و مقتدر الان ما، ایران نبود و جایگاه و حیات خلوت اجانب و بیگانگان می شد واقعیت این است که ما در هر جایگاه و مقام و منصبی تا ابد به این دلاورمردان مدیون هستیم و هر چه داریم مرهون شاهکار ایثارگران است.
اکنون وظیفه همه ما بویژه نسل جوان و نوجوان بعد از جنگ است که تا وقتی ایران و ایرانی پابرجاست در برابر این افراد و خانواده های صبور و مقاوم آنان سر تعظیم فرود آورده و آگاهانه این واقعیت را بپذیریم که اگر اینها نبودند ما نیز اینک در این شرایط نبودیم و شاید از ایران تنها نامی باقی بود.
شهریور سال 93 بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس اعلام کرد پنج میلیون ایرانی در جنگ شرکت داشتند که از این تعداد 190 هزار نفر کشته، 672 هزار نفر زخمی و 42 هزار نفر هم به اسارت نیروهای عراقی در آمدند.
خسارات وارده به ایران در طول جنگ هشت ساله 97 میلیارد دلار برآورد شد.
منبع: ايرنا
