کمی توی فکر رفت.به نظر می آمد چیزی برای جواب ندارد. آفتاب حالا مستقیم می خورد توی صورتش. دکمه های سر دستش را نبسته بود و آستین ها وِبال دستان شده اند. آستین های گشادش را زد بالا تا از گرما بکاهد. دستی کشید به موهای صاف و عَرق کرده و شانه نشده و چسبیده بهم اما آویزان از روی گوش ها، مثل اینکه مزاحم اوست. از دست آنها عاصی می شود و دندان ها را روی هم می ساید و با پرخاش سرش را تکان می دهد طوری که می خواهد جملگی از شرشان خلاص شود :
- و‌و‌وی‌ی‌ی!
- خوب برو سرت را تيغ بزن.تو که راهش را خوب بلدی! جیب مردم و ادارات و شرکت ها را تیغ می زنی در عوض یک تیغ هم تو سرت بِکش .حداقل خودت راحت می شی!
خود خوری می کند اما با چشم هایش دریده مرا نگاه می کند .اَبروانش دو کمان شده اند که منتظر است تیری در چِله شان قرار گیرد. دوباره بلند می شود و چند قدم راه می رود. در حالیکه طرف راست بدنش لنگر می اندازد و سنگینی اش توی راه رفتن باعث می شود تا پای راست را روی زمین بِکشد طوری که صدای کف کفش ها مثل سوهان گوش را می آزارد . همین طور که راه می رود مثل اینکه در ذهن من تصاویرش هم با گذشته همراه می شود. یکی از بچه های مطبوعات می گفت:
- وقتی سر سفره می نشید کمتر از سه پُرس برنج چَمپا همراه با رُب اَنار و انعکاس نور طلایی روغن حیوانی نمی تواند او را به وَجد در بیاورد. در چنین شرایطی او شنگول است و اخلاقش تحمل پذیر . حرف گوش کن می شود و گرنه هیچ وقت او از روند روزگار راضی نیست و دائما شاکی و ناشکر است:
- ای بابا چه گیرم آمده؟ همه چی خرابه. کسی هم قدر من را نمی داند! همه فامیل را من می چراخانم .اگر مُردم از گرسنگی هلاک می شوند.
ابزار اصلی اش در برخورد با مدیران روابط عمومی ادارات و شرکت ها از موضع بالاست. معمولا تلفن مدیر عامل و اعضای هیات مدیره را گیر می آورد تا مدیر روابط عمومی را دور بزند. تا رَگ و ریشه مدیرعامل و هیات مدیره را بیابد و احیاناً ببیند کسی به عنوان همشهری توی آن شرکت و اداره پیدا می کند؟ اگر یافت که وی را به مرز دیوانه کننده ای آماج پیامک می کند که:
- حق ام را خورده اند . به فلانی بیشتر آگهی داده اند. پول هایم را امور مالی نمی دهد. تو امور مالی با من لَج دارند. پَه این چه
همشهری گری است. از بابایت یاد بگیر که نان رسان بود.یعنی نباید تو هوای قومیت خودت را داشته باشی؟
یادم می آید یک بار توی یکی از این ویژه نامه ها برای "اداره راه " یک سرمقاله زده بود به نام خودش با عکس ۴*۶ که همه ستون سرمقاله را گرفته بود. بعد استاندار توی یک جمعی دیده بودش.صدایش کرده بود . از مطلبش تعریف کرده بود و همانجا یک سوال از توی مطلب سرمقاله از او پرسیده بود .ماند ساکت! نمی دانست چه بگوید.قاطی کرد و به جای جواب سوال، احوال استاندار را پرسید! همه زدند زیر خنده .
استاندار زد روی شانه اش و گفت:
- ننوشتی و دادی برایت نوشتند اما حداقل یک بار خودت می خواندیش! ضمنا عکس بزن توی ستون نه پوستر!
حالا از راه رفتن دور باغچه خسته می شود.می ایستد در حالیکه پیراهنش کاملا افتاده روی شلوار .توی جیب شلوار گوشی تلفن همراه وقتی راه می رود از یک سو به سوی دیگر تاب می خورد و آویزان است. سر را به آسمان می گیرد.آفتاب مستقیم می خورد به چشمانش. در همان حال با صدای بلند طوری که من هم بشنوم می گوید:
- هوای ما را نداری . بد کرده ایم اما تو هوای ما را داشته باش!
دیگر تحمل نمی کنم و هم کلامش می شوم:
- بی انصاف کم هوایت را داشته است؟ تو الان باید پای چوبه دار باشی.یعنی دیگر چکار باید برایت بکند؟ عمر اضافه ات را از اون داری هنوز می خواهی بیشتر از این؟
مثل پاندول ساعت پَرت می شود بالای عقربه .چشم هایش را گِرد می کند طوری که می خواهد از حَدقه در بیاید. دماغ کوچکش توی صورت گِرد و لُپ های آویزانش سیخ می شود.همه زور و عصبانیتش را می گذارد توی پایش و یک قوطی کنسرو لوبیای کنار باغچه را شلیک می کند.تَه مانده لوبیا پَهن می شود روی پیراهن و شلوارش.قوطی می خورد به دیوار و صدایش مرد رهگذری را که با فاصله در حال عبور است را به خود می آورد. با تعجب او را می نگرد.پیش خودش فکر می کند:
- این هیکل و شوت !
مرد با افت و خیز کمان های ابرو می فهماند که برایش عادی نیست و راهش را می رود.
حالا او می خواهد جوابم را با غیظ بدهد.زبانش در میان دندان‌های افتاده اش نمی چرخد طوری که صدایش مثل خروسی می ماند که صبح سحر می خواهد اولین "قوقولی قوقو "را استارت کند:
- تا نامردایی مثل تو باشند از انسانیت خبری نیست!
زورم می آید:
- از چیزی بگو که در وجودت سراغی از آن به توان گرفت. می دانی رَحم یعنی چی؟ به جز پول و زور چه می فهمی؟ اگر می دانستی که بلوک سیمانی نمی زدی توی سر پدرت!
ادامه دارد...
