پرویز کردوانی جغرافیدان ایرانی است. او به عنوان چهره ماندگار در زمینه جغرافیا معرفی شده‌است. پدرش حسینعلی بلوکباشی از ملاک منطقه بود و فریده گلبو همسر اوست. مجسمه یاد بود او در گرمسار میدان انقلاب قرار گرفته است.
به گزارش تابناک یزد،این جغرافیدان برجسته ایرانی پیش از این معتقد بود برای مبارزه با کمبود آب، باید سراغ آب های غیرمتعارف رفت. پروفسور پرویز کردوانی در پاسخ به سوالاتی مبنی بر اینکه برای مصرف بهینه آب در استان یزد چه باید کرد،می گوید: متاسفانه آبی در استان یزد در کار نیست که بخواهیم به صورت بهینه مصرف کنیم.کردوانی می گوید: از وقتی که این همه کشاورزی تعطیل شد،تالاب ها خشک شدند، این همه شهرها آب ندارند، مثل کرمان که از ۶۴ شهر، ۶۲ تا آب ندارند، هر روز از مردم می خواهند کمتر مصرف کنند و هر روز هم می گویند باید صرفه جویی کنید که اگر نکنید فشار آب کم می شود، قطع می شود، گران می شود و اینها. اوضاع تهران از همه هم بدتر است. تهران بسیاری از استان ها و شهرستان ها را از لحاظ آب نابود کرد تا مشکل خودش را حل کند، اما هنوز هم تشنه است که دلیل مهم آن مصرف زیاد آب و آلوده کردن همه آنها است.
کردوانی تاکیدمی کند: متاسفانه با استفاده از آب در سطح شهر چمنکاری می کنند که این کار اشتباه است، اصلا خود چمن برای مردم ضرر داد و چیز خوبی نیست که بخواهیم آب را هم برای آن هدر بدهیم.
وی می گوید: این اتفاق در تهران افتاده و من گفته ام که کار آقای قالیباب در تهران غلطاست.
وی تصریح می کند:انتقال آب راهکار آخر یزد برای تامین آب است. اما نه به این روشی که الان مطرح است. باید آب را در زمانی که حوضه های آبریز، آب سر ریز دارند، انتقال داد مثلا آب کارون را در دوره ای که سرریز دارد باید انتقال بدهند و نه در تابستان که خود منطقه به آب نیاز دارد. مردم مناطق خشک را هم باید آموزش داد در ۵-۶ ماهی که آب ندارند، بتوانند خودشان را سرپا نگه دارند. انتقال اشتباه آب در سال‌های گذشته موجب شده الان کارون خشک شود و مردم در ان کشاورزی کنند. همین مشکلات دعواهای قومی و منطقه ای را هم در پی دارد.
وی با اشاره به اینکه نباید آب های زیر زمینی را استخراج و مصرف کنیم، می گوید: شما تصور کنید در جیب من نخود و کشمش است اگر دستتان را کمی در جیب من فرو ببرید کمی نخود و کشمش بر می دارید ولی اگر دستتان را کامل در جیب من ببرید تمام نخود کشمش ها را بر می دارید و این داستان همین امروز ما استکه می خواهیم تمام آب های زیرزمینی را برداشت کنیم در صورتی که این آب متعلق به آیندگان است.
کردوانی با اشاره به اینکه باید لوله های فرسوده انتقال آب تعویض شود تاکید می کند: آمارهایی وجود دارد که می گوید ۲۵ درصد آب های موجود بواسطه همین لوله ها از بین می رود.
وی یاد آور می شود: یزدی ها مردمانی سختکوش هستند و باید آب مورد نیاز آنها تامین شود تا بتوانند نیاز های خود را برطرف کنند.
وی در خصوص کم آبی در سطح کشور به ویژه بحران آب در تهران هم می افزاید: اول باید یک تاریخچه از آب تهران بگویم؛ تهران از قدیم از آب قنات استفاده می کرد. همان موقع که روستا بود و یواش یواش توسعه پیدا می کرد. تهران رود ندارد. یعنی آبی سطحی از اول نداشت. از قنات استفاده می کرد. آب جوی ها هم آلوده نبود، پس آب جوی را می بستند در آب انبارهایشان. بعد که جوی ها آلوده شد، چاه زدند سر حوض در خانه ها. بعد تلنبه فشاری گذاشتند. از سال ۱۳۲۸ هم شروع کردند به لوله کشی. اما سال ۱۳۰۹ نخستین آب را به تهران انتقال داده بودند؛ آب کرج، همین بلوار کشاورز فعلی. این آب باعث شد سال ۱۳۱۲ دانشگاه تهران در همان محدوده ساخته شود. بعد که جمعیت زیادتر شد، سد ساختند. سد لار را ساختند که آب رودخانه هراز را که می رفت برای برنج کاری شمال، گرفتند.
تصمیم گرفتند برای آبیاری زمین های کشاورزی ۳۶۰ پارچه آبادی ورامین، سد بسازند، گفتند یک دهم از این آب را هم می دهند به تهران. تهران که بزرگتر شد، یک دهم یک دهم به سهم آب تهران اضافه کردند تا اینکه الان چند سال است یک قطره آب به ورامین نداده اند به همین دلیل تصمیم گرفتند سد ماملو را بسازند در جنوب دماوند. این سد هم ساخته شد، اما ۷۰ درصد آب آن برای تهران می برند. ۲۰ درصد برای پرند و ۱۰ درصد هم برای شهرهای ورامین و پاکدشت. آن به شهر می دهند و نه به کشاورزی. اما من پیش بینی می کنم به زودی تمام این آب را تهران بگیرد. این را تهران قبلا ثابت کرده است آب سد کرج را هم به تهران می دهند و هیچ آبی برای کرج وجود ندارد. تمام استان البرز همه از آب چاه استفاده می کنند.