تابناک رضوی: مرگی چنین چرکین و کریه سزایِ "جنایتمرد"ی بود که مرگ را برای ما نسخه می پیچید. جرثومه ای که در "افسادِ فی الارض" رکورد دار بود. دستانش تا مرفق در خونِ مردم نجیبِ ایران فرو رفته بود و رگ های زندگی را به جرم "دیگر گونه زیستن" می درید. 17 هزار شهید ترور، گواهِ همواره فریادگرِ توحشِ بی مهارِ کسی هستند که با زبان بمب و گلوله سخن می گفت. رجوی را می گویم"نامسعود" ترین موجودی که به نامِ "مسعود" برایش شناسنامه گرفته بودند. شناسه های رفتاری اش اما سیاهه ای از شقاوت و ناشادی و رنج آفرینی بود. او در جنگ با انقلاب هیچ خط قرمزی نداشت. جاسوسی، بمب گزاری، تخریب، تحریف و سرانجام هم پیوستن به ارتش متجاوزی که می خواست خاک وطن را به توبره بکشد. اصلا یادمان نمی رود چه کرد و چه کردند کسانی که "به نام مسعود، به نامِ مریم" را جایگزین همه آغاز های مقدس کرده بودند. نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم منافقین را. اگر هیچ نکرده و هیچ بر ذمه نداشته بودند جز شهادت آیت الله بهشتی همین کافی بود تا قیامت بدهکار دیروز و امروز و فردای وطن باشند اما آنان نه تنها بهشتی و رجائی و باهنر و دستغیب و صدوقی و صیاد شیرازی و.... را از ظرفیت های بی مانند ملت حذف کردند که چون ماشین ترور در خیابان ها به راه افتادند و تیر در جان مردم نشاندند. جنایت هم شرمنده است از اشمئزاز رفتاری شان. اما سرانجام تقاص آن همه جنایت را به کریه ترین شکل پس داد. خبر ها از مرگ او در سال 1399 می گوید. او گرفتار چنگ دیابت و فشار خون و.... شد. پایش را بریدند. چشمانش کور شد. هزار درد بی درمان گرفت به اضافه ترس و هراسی که در نفس هایش تکرار می شد. او مرد اما به واقع از خیلی وقت پیش مرده بود. به معنا از همان لحظه ای که اولین بی گناه را به قتل رساند اما در محاسبات سیاسی همان روزی که از چشم ها پنهان شد. او مهره سوخته ای بود که جهنم هم قبولش نمی کرد. حالا اما خبر از پایان عملی زندگی دنیایی کسی می رسد که هر صبح به آغاز یک روز نکبت بار و پر جنایت فکر می کرد. بیچاره کسانی که بازگشت دوباره او را آرزو دارند. نمی دانند هیچ کس از جهنم باز نمی گردد. باری، یک خبر مرگ یک "ابرجنایتکار" اعلام شد. کسی که توهم "ابرمرد" داشت اما "ابرخیانتکار" شد نسبت به ملک و ملت. تمام شد به کریه ترین وجه کسی که قلم هم از نوشتن نامش کراهت دارد.
