زنان ساماندهي شده در مركز شفق پس از طي مراحل درمان، طبق يرنامه ريزيها و تلاشهاي صورت گرفته و به منظور توانمندسازي بايد در مراكز بهاران استقرار يافته و ادامه مراحل درماني را بگذرانند كه به دليل پاره اي مسائل عده اي از آنان از اين چرخه بازمانده و مجددا به آسيب اعتياد گرفتار مي شوند.
مدتي است كه كار انتقال زنان ساماندهي شده در مركز شفق به مركز بهاران صورت گرفته است. زناني آمده از دل رنج ها و دردهاي مصرف مواد و از تلاطم خيابان ها، زناني كه با اجبار و زور به شفق انتقال داده شدند و اجبار يعني: ريسك بالاي شكست يك پروژه مداخله اي.
اين زنان به هر ترتيبي كه بود به شفق منتقل شده اند و اكنون پس از گذشت چند ماه از هزارتوي درب هاي بسته شفق، اميد به نامي بسته اند بس زيبا و دل نواز: « بهاران » ( مراكز كارآفريني و توانمندسازي كه براي انتقال مصرف كنندگان مواد از كمپ هاي اجباري، راه اندازي شده اند).
غربالگري در كمپ شفق آغاز و قرار شد تمام افرادي كه داوطلب شده اند به تدريج به مركز بهاران انتقال داده شوند، اميد در دل مددجويان جوانه زد و چشمانشان منتظر بهاري نو شد. اما پس از اتمام غربالگري به يكباره امور مربوط به انتقال زنان متوقف و انتقال مردان از كمپ هاي اجباري به مراكز بهاران آغاز شد.
در مدت توقف پروژه انتقال زنان( حدود دو ماه) هيچ كس فكر نكرد سرنوشت اين زنان داوطلب چه خواهد شد! زناني كه به هر دليلي ولو با انگيزه رهايي از محيط شفق يعني زودتر بازگشتن به محيط زندگي قبلي خود و نه لزوما انگيزه توانمند شدن و تغيير وضعيت، داوطلب حضور دربهاران بودند.
همين زناني كه اگر خانواده براي تحويل گرفتن آنان مي آمد هرآنچه از بهاران شنيده بودند برايشان پشيزي هم نمي ارزيد و فرار را بر قرار ترجيح مي دادند و ديگر سراغي هم از بهاران و بهاراني ها نمي رفتند، بله همين زنان و خانواده هاي آن ها... خانواده براي آن ها تنها يك معني دارد: بازگشت به پاتوق هاي مصرف مواد، زيرا عموما خانواده آنان از اين سه حالت خارج نيست: يا اساسا محيط خانواده به طور سيستماتيك آلوده به آسيب اي اجتماعي به ويژه اعتياد است، خانواده، زن آسيب ديده را به معناي حقيقي پذيرش نكرده و امر تحويل گرفتن فرماليته و بر اساس ضوابط قانوني است و سوم اينكه خانواده، زن آسيب يده را به معناي حقيقي پذيرفته اما توانايي مراقبت و توانمندسازي وي را ندارد زيرا داراي امكانات، آگاهي و دانش اين امر نيست.
خبرها حاكي از آن بود كه از اتمام غربالگري تا شروع انتقال به بهاران، شمار زنان شفق از حدود 400 نفر به نصف كاهش يافت و به نظر مي رسد اين به معناي بازگشت حدود 200 نفر زن آسيب ديده به پاتوق هاي مصرف مواد است.
همان زناني كه فعالان حوزه آسيب هاي اجتماعي شمال و جنوب شهر، اذعان به بازگشت شان دارند.
همان زناني كه خبر رسيده يكي از آنان توسط پدرش تحويل گرفته شده، پدري كه خود عامل فروش دخترش براي خرج مواد بوده، و آن ديگري كه قبلا به پاتوق ها مراجعه مي كرده ولي امروز خانه خود را تبديل به پاتوق كرده است.
توجه به زنان آسيب ديده اعتياد و بي خانمان امري است ستودني و آغاز روندي است اميدبخش كه جاي تحسين و دلگرمي دارد( اگرچه اصل « پيشگيري بهتر از درمان است » همچنان پابرجاست و مساله هاي اساسي ما بر جاي)، اما هدف از اين سخن آنكه گاهي عدم توجه به كاستي هاي يك طرح از جمله وقفه هاي احتمالي و اساسي تر از آن عدم توجه واقعي به بحث انتخاب و انگيزش گروه هدف (كه البته لزوما يك سازمان هم مقصر آن نبوده بلكه كاستي، حاصل عدم هماهنگي بين چند سازمان است) مداخله اي ناموفق مي سازد كه نه تنها مقدار زيادي از اعتبارات را تباه مي كند بلكه حاصل تلاش بسياري از فعالان و متخصصان متعهد را بر باد مي دهد.
بدتر هم اينكه فراهم آورنده بي اعتمادي افراد آسيب ديده آن حوزه به سيستم هاي رفاهي، حرفه هاي ياريگرانه، كارشناسان و فعالان خواهد شد و اين يعني: سلب فرصت دوباره متولد شدن از يك انسان!
شنيده ها حاكي از آن است كه انتقال به بهاران ادامه خواهد داشت و اميد است كه توجه به پاره اي از نكات، روند اين پروژه را بيش از پيش اميدبخش و دلگرم كند.
منبع: ايرنا
