از بازار مسگرخانه همدان نیز تنها یک نام باقی مانده است و مسگرها به واحدهای صنفی پوشاک، آرایشی بهداشتی و خرازی تبدیل شدند.
از بازار مسگرخانه همدان نیز تنها یک نام باقی مانده است و مسگرها به واحدهای صنفی پوشاک، آرایشی بهداشتی و خرازی تبدیل شدند.
به گزارش فارس، بازار مسگرخانه همدان جزئی از بافت تاریخی این شهر بوده و از فعال‌ترین بخش‌های اقتصادی همدان به حساب می‌آمده است.
برای رسیدن به مسگرخانه می‌توان از سبزه‌میدان وارد شد و پس از پشت سر گذاشتن شیشه‌برها، مسگرها را دید. البته این بازار نیز به مانند سایر بخش‌های بازار سنتی همدان تغییر ماهیت داده و به جز 6 واحد مسگری (که البته تنها به فروش ظروف مسی اشتغال دارند و نه به مانند گذشته تولید و یا سفیدکردن این ظروف) بقیه واحدهای صنفی به امور دیگر به ویژه لباس‌فروشی می‌پردازند.
به گفته افراد با سابقه این بازار در تغییر چهره بازار مسگرخانه باز هم رد پای، شهردار وقت همدان، بالاخانلو، قابل مشاهده است، چرا که تغییر ظاهری بازار و از بین رفتن سقف آن به دستور او صورت می‌گیرد.
البته باید یادآروری کرد که تنها اهالی بازار کفشدوزخانه در مقابل این اقدام مقاومت می‌کنند که در نتیجه آن بافت تاریخی بازار حفظ می‌شود، اما در بازار مسگرها خبری از این مقاومت نیست و چهره بازار تغییر می‌کند.
صدای مسگرها، موسیقی بازار همدان
یکی از قدیمی‌های این بازار که هرچند به مانند گذشته به تولید ظروف مسی نمی‌پردازد اما به فروش این ظروف اشتغال دارد، در گفت و گو با خبرنگار فارس می‌گوید: در گذشته زمانی که از میدان مرکزی شهر عبور می‌کردیم، صدا چکش‌های بازار مسگرخانه به گوش می‌رسید.
حاج‌ولی محمدی با بیان اینکه ظاهر بازار مسگرها به شکل امروزی نبود و در زمان مسئولیت بالاخانلو در شهرداری همدان تغییر شکل داد، اظهار می‌کند: بازار ما هم به مانند کفشدوزخانه بود اما تغییر شکل داد.
وی به جلوی مغازه خود که در نبش ورودی مسگرخانه قرار دارد، اشاره می‌کند و می‌افزاید: پیش از این چند پله وجود داشت و پس از طی کردن آن باید وارد بازار میشدیم که حدود 50 سال پیش توسط شهرداری ساختار آن تغییر کرد.
فعالیت بیش از 80 مسگر در بازار قدیم همدان
مسگر قدیمی بازار همدان با اشاره به اینکه یک طرف بازار مسگرخانه در مقابل چاقوسازها آغاز می‌شد، ادامه می‌دهد: اصل بازار مسگرخانه از اواسط راستای شیشه‌برهای فعلی آغاز می‌شد و پس از عبور چند پله وارد بازار میشدیم که حدود 80 واحد صنفی به این شغل اشتغال داشتند.
وی با بیان اینکه در طرف دیگر بازار راسته‌ای با حضور چند پاره‌دوز و چند مسگر وجود داشت، خاطرنشان می‌کند: البته به جز واحدهای حاضر در بازار در سایر نقاط شهر هم مسگرهایی فعالیت می‌کردند.
نشانی از مسگری همدان باقی نمانده است
محمدی با بیان اینکه مسگری در همدان از بین رفته است، تصریح می‌کند: امروز به مانند گذشته شاهد تولیدات ظروف مسی در همدان نیستیم و تنها 6 واحد صنفی اجناس آماده را که در اصفهان تولید می‌شود، به فروش می‌رسانند.
وی با تأکید بر اینکه در گذشته مردم شهر و روستا مشتری‌های ما بودند، می‌گوید: در آن زمان دیگ و دیگچه‌ای که مردم استفاده می‌کردند از مس بود و به غیر از آن وسیله‌ای وجود نداشت.
این مسگر قدیمی با بیان اینکه در حال حاضر در همدان هیچ کارگاهی به تولید مس نمی‌پردازد، اظهار می‌کند: البته این کار دیگر توجیه اقتصادی ندارد و نمی‌توان سرمایه‌ای را به این کار اختصاص داد.
روی ناخوش مردم به ظروف مسی
وی با اشاره به اینکه مردم از مس استقبال نمی‌کنند، می‌افزاید: سفیدگری مس با افزایش قیمت روبه‌رو است به طوری که سفید کردن یک دیگ 150 هزار تومان هزینه دارد.
محمدی با بیان اینکه به دلیل نیاز به سفید کردن مس، خانواده‌ها از خرید آن پشیمان می‌شوند، تصریح می‌کند: اکثر افراد پس از خریدن مس، پشیمان شده و رغبت چندانی برای خرید دوباره این ظروف ندارند.
شناخت درستی از ظروف مسی وجود ندارند
وی با تأکید بر اینکه بیان اثرات مفید سلامتی در خرید مس تأثیر بسزایی در اقبال مردم به سمت آن نداشته است، ادامه می‌دهد: مردم امروزی با مس به خوبی آشنایی ندارند و چندان شناخت مناسبی نسبت به آن پیدا نکردند.
این مسگر قدیمی با اشاره به اینکه در قدیم بانوان با شن مس‌ها را می‌شستند، خاطرنشان می‌کند: همه لوازم سفره و آشپزخانه از مس بود اما امروز تنها به دیگ و دیگچه مسی معطوف شده و اغلب مردم از اجناس به‌روز‌تر استفاده می‌کنند.
وی با اشاره به اینکه حتی در خانه ما نیز از مس استفاده نمیشود، می‌گوید: ضایعات مس را دوباره خریداری و به کارخانه عودت می‌دهیم که در آنجا به شمش برای مصارف گوناگون تبدیل می‌شود.
محمدی اظهار می‌کند: در سال‌های پیش ضایعات مس در زنجان به شمش تبدیل و به کشورهای دیگر از جمله ترکیه صادر می‌شد که البته این اتفاق نیز در شرایط فعلی رخ نمی‌دهد.
روی ناخوش گردشگران به مس
وی تأکید می‌کند: گردشگران نیز چندان برای خرید دیگ و دیگچه‌های مسی اقبال نشان نمی‌دهند زیرا اجناس را به خوبی نمی‌شناسند.
این مسگر قدیمی تصریح می‌کند: با شن، وایتکس یا رب گوجه فرنگی می‌توان مس را دوباره قرمز کرد اما در خانه‌های امروزی و آپارتمانی انجام این فرآیندها امکانپذیر نیست.
وی خاطرنشان می‌کند: سیاه شدن مس که بر اثر استفاده و قرارگیری بر روی آتش رخ می‌دهد، خاصیت و کارکرد آن را تغییر نمی‌دهد و تنها به سفید کردن در بازه زمانی 6 ماهه نیاز دارد.
