با استعفای رسول خطیبی، دلال ها در باشگاه ماشین سازی و شهرداری جولان می دهند و سعی می کنند با در اختیار گرفتن فضای مجازی و استفاده از روابط دوستانه، سرمربی مدنظرشان را به انحا مختلف به هیات مدیره قالب کنند!
هیات مدیره ای که به جز یکی دو نفر، بقیه از مشتریان پروپا قرص شبکه های اجتماعی هستند و با وسواس خاصی جو حاکم بر گروه های مختلف مجازی را رصد می کنند و حتی یکی دو نفرشان، نفرات خاصی را مامور نظارت 24 ساعته بر همین گروه ها کرده اند!!
بر همین اساس، تیمی که فقط 314 هوادار را روی سکوهای ورزشگاه های محل بازی های تیم به خود میدید، به ناگاه صاحب ده ها هزار هوادار می شود!
ده ها هزار نفری که فقط در دنیای مجازی به وجود آنها اشاره می شود و در عالم رئال خبری از آنان نیست!
( هرچند منکر وجود هواداران زیاد ماشین سازی و محبوب بودن آن نیستیم ولی خواسته همه طرفداران را را در خلاصه کردن بین ده تا بیست نفر که در فضای مجازی جولان می دهند، درست و منطقی نمی دانیم.)
در چند روز گذشته برنامه های مختلفی توسط دلالان و ایادی آنها برگزار می شود و شعرها و شعارها سروده و آماده می شود تا یک سرمربی منشوری را محبوب همان هزاران هوادار کذایی نشان دهند که شاید هیچ خبری از این جریانات ندارند!
در یکی دو گروه تلگرامی، جنگ های زرگری راه اندازی می شود تا سرمربی موردنظر به نوعی تطهیر شود و به عنوان منجی و سوپر قهرمانی که تخصص در نجات تیمها از ورطه سقوط دارد، معرفی شود!
اما هیات مدیره باشگاه وظیفه سنگینی بر عهده دارد.
این هفت نفر، نباید اسیر این شانتاژ های مغرضانه و سود جویانه قرار گیرند و "اخلاق" را قربانی کنند.
تبریز پیش از این یکبار در دام "تبانی" و کارهایی از این دست افتاده است و نباید آن تجربه تلخ توسط همان مدیران تکرار شود!
از سوی دیگر این تیم با پول مستقیم شهروندان تبریزی اداره می شود و نباید 14 میلیارد تومان (کمی بیشتر یا کمتر) از سرمایه بیت المال را به بهانه رضایتمندی همان 314 نفر واقعی و ده ها هزار نفر رویایی هدر داد!
ماشین سازی متعلق به همه شهروندان تبریزی است و نباید ارث پدری کسی (یا کسانی) تلقی شود!
برای درک بهتر قضیه، نگاهی گذرا به اتفاقات چند هفته اخیر داریم:
هیات مدیره و مدیرعامل این باشگاه در رقم خوردن نتایج ضعیف و شکست های سریالی، کم از کادرفنی مقصر نبودند و شاید اگر خطیبی استعفا نمی داد، فوتبال بومی هم قربانی غفلت هیات مدیره می شد و بجز ماشین سازی، بازیکنان آذربایجانی هم ضربه میخوردند چراکه تا مدت ها هیچ مربی ای، رغبتی برای بکارگیری بازیکنان بومی نشان نمی داد و این گناهی نابخشودنی در حق فوتبال آذربایجان بود (و است).
هیات مدیره و مدیرعامل باشگاه ماشین سازی بایستی این را درک می کردند که هر "آمدنی" را "رفتنی" است و گاهی "رفتن" و انتخاب آن، بهترین گزینه برای رهایی از بن بست، بحران و حفظ حرمت ها می توانست باشد.
اما آن ها به قدری تعلل کردند تا خود خطیبی به صورت حرفه ای کنار کشید!
حال باید مسئولین باشگاه اشتباه اول خود در تعلل در تغییرات و عدم نظارت کافی بر عملکرد تیم و عدم مدیریت بحران را با انتخاب یک مربی کاربلد، مجرب و متخصص جبران کنند و با تبری جستن از منافع شخصی و جناحی (در آستانه انتخابات شورای شهر و...) یک گزینه مناسب را معرفی کنند، گزینه ای که هم در بعد فنی و هم اخلاقی سالم و سرآمد باشد، نه کسانی که در همین فصل از لیگ برتر کنار گذاشته شده اند و نمادی از مربیان منشوری هم به شمار می‌روند!
آیا اخلاق و فرهنگ در این میان فدای نتیجه گیری (آن هم احتمالی) تیم خواهد شد؟
آیا هیات مدیره تسلیم خواسته دلالانی خواهد شد که مصرانه در پی تحمیل سرمربی مدنظرشان هستند؟
یا شجاعانه کسی را انتخاب خواهند کرد که شایستگی نشستن بر نیمکت قدیمی ترین تیم شمالغرب کشور را داشته باشد و بتواند کشتی طوفان زده ماشین سازی را به صورت "سالم"(!) به ساحل آرامش برساند؟
از بین 8 گزینه چه کسی انتخاب خواهد شد؟
باید منتظر ماند و دید!