زمین تنها میزبانی است که با تمام ساز و برگش، در اوج عزت و اکرام از همه موجودات عالم پذیرایی می کند، زمین، این میزبان مهربان، آب را می جوشاند، گیاهان را می رویاند و سیاهی را می پوشاند تا بندگان خدا لختی بیاسایند، دشت و درخت و دانه، آب و علف و عنبر، سرو و سبزه و صنوبر و عشق و امنیت و آرامش، تحفه زمین برای انسان است.
به گزارش تابناک ایلام؛در سیزدهمین روز از فروردین ماه سال، ایرانیان، بر بال یک
سنت دیرین سوار شده و به محشر طبیعت و محضرخدا و بستر زمین رهسپار می شوند
تا شاکر این انعام الهی باشند، در این روز موعود، انسان ها بر سفره زمین
آرام می گیرند و از خوان خوش رنگ و بوی مالک هستی تغذیه می کنند و از میوه
های فصل سبز و معطر بهار خدا می خورند و بر عرشه احدیت او می خرامند.
سنت
سیزده بدر، روز تعظیم ، تکریم ، تحمید ، تجدید و تشکر از زمین و قدردانی
از زمان است، نیاکان ما در این یوم، بساط بهشتی خود را بر بام جنگل و جبل
سوار کرده و دل را در قبضه یار قرار داده تا شاکر این شهد شیرین و سفره
مصفای معنوی باشند، در این روز، ما مهمانیم و زمین میزبان و آسمان نگهبان و
رسم روزگار نیز به مهربانی حکم می کند.
وظیفه ما در این روز، نعمت
گرفتن و نفس دادن است، نه کفر نعمت و نفس بریدن، در عید سیزده بدر، باید
غبار غربت از چهره زمین بزداییم و نسیم نشاط در جان طبیعت بنوازیم، مابنده
خداییم و بار زمین و مقروض زمان، آمده ایم تا بدهی یکساله خود را از انبان
مهر به سیمای زمین ارزانی کنیم، در این فصل سبز مهمانی، همه باید بکوشیم تا
زینت زمین باشیم نه شینت آن، مواظب باشیم ، بال فرشتگان زمین رانشکنیم،
صورت زیبای آن را نخراشیم، اعصاب بستر خود را نتراشیم و عمر ارباب خویش را
به تاراج ندهیم، بکوشیم هر کدام مثقالی از غم میزبان مهربانمان را بدوش
گیریم و شادی هایمان را با این منبع حیات تقسیم کنیم.
آیا به این فکر
کرده ایم که اگر با زمین و روئیدنی هایش نامهربانی کنیم، همه ما را در گوشه
شکم خود پنهان خواهد کرد؟ پس بیاییم در سنت سیزده بدر، با میزبان پیر خود
مهربانتر باشیم.
منبع: ايرنا
