به گزارش روزنامه جهان صنعت:اعلام
تایید حکم دادگاه اولیه در خصوص تعلیق فرمان ترامپ نشان می‌دهد حتی در
کشوری که به تعبیری ظالم و ستمگر است هم عدالت، از بالاترین مقام آن کشور
بالاتر و ارشدتر است.
بدون هیچ تردیدی، ایالات
متحده قدرتمندترین و ثروتمندترین کشور جهان است و با همین معیار
رییس‌جمهور آمریکا قدرتمندترین مرد جهان است. این قدرت قبلا در شروع جنگ
کویت و جنگ دوم عراق علیه صدام حسین مشاهده شد.
در آن هنگام با وجود مخالفت بسیاری از کشورها و مقاومت رهبران و شهروندان کشورهای گوناگون، جورج بوش یک تنه در مقابل مخالفت‌ها ایستادگی و جنگ علیه صدام حسین را آغاز کرد. آن هنگام این نظریه مطرح شد که در دنیای مدرن، ایالات متحده حداقل دو بار- در عراق و افغانستان- به نابودسازی یک دولت و خلق دولت جدید پرداخته است. کاری که نه فقط هیچ کشور دیگری آن را انجام نداده، بلکه حداقل در مورد یوگسلاوی سابق مشاهده شد که یک جامعه بین‌المللی- اتحادیه اروپا- به تنهایی نتوانست دولت متجاوز صرب را سرکوب و آرامش را جایگزین بحران کند.
اما همین مرد قدرتمند، در درون کشور خودش اسیر قانون می‌شود و نمی‌تواند چنان‌که می‌خواهد هرگونه که تمایل دارد عمل کند و حاکم بلامنازع باشد؛ همین که یک دادگاه فدرال در جایگاه مدعی‌العموم می‌تواند فرمان ارشدترین مقام ایالات متحده که در موارد متعدد جامعه جهانی نتوانسته او را از تصمیم خود منصرف یا تصمیم وی را بی‌اثر کند، را به حالت تعلیق درآمد و از اجرای آن جلوگیری کند، قدرت عدالت و ارشدیت قانون بر تصمیم‌های فردی را نشان می‌دهد.
روشن است که به خاطر وجود همین ساز و کار، هیچ‌گاه در ایالات متحده استبداد نمی‌تواند پدید آید و قدرتمندترین یا بی‌پرواترین اشخاص نیز در جایگاه رییس‌جمهور نمی‌توانند فعال مایشا باشند علاوه بر این درحالی که جایگاه رای و شخصیت دادگاه‌های ایالات متحده مورد تمسخر دونالد ترامپ قرار گرفته بود و او از پیروزی بر دادگاه‌ها سخن می‌گفت، دادگاه تجدیدنظر رای دادگاه اولیه را اعلام و تایید کرد تا نشان دهد که عدالت تحت‌الشعاع قدرت و جسارت قرار نمی‌گیرد.
جالب است که در همین مبارزه نیز فرد جنجالی و بی‌منطقی مانند ترامپ نیز از ساز و کار دادگاه و قضاوت قاضی استفاده کرد که نشان می‌دهد حتی در ایالات متحده که خود را موظف به پاسخگویی به افکار عمومی و جامعه جهانی نمی‌داند، رییس‌جمهور راهی جز مراجعه به قانون و تمکین از دادگاه ندارد.
این رفتار البته با آموزه‌های مذهب شیعه نیز کاملا منطبق است چراکه در روایات متعدد معتبر، بارها سخن از این گفته شده که حضرت امیر(ع) در جایگاه رهبر و حاکم جهان اسلام در دادگاه حاضر شده و اجرای عدالت را بالاتر از اراده خود می‌دانست. چنان که حداقل یک‌بار که دادگاه برخلاف نظر حضرت علی(ع) رای داد، ایشان به رای دادگاه تمکین فرمودند. ضمن آنکه اصولا از مقام و قدرت خود برای تاثیرگذاری بر دادگاه یا رای آن استفاده نمی‌کردند.
در آن هنگام با وجود مخالفت بسیاری از کشورها و مقاومت رهبران و شهروندان کشورهای گوناگون، جورج بوش یک تنه در مقابل مخالفت‌ها ایستادگی و جنگ علیه صدام حسین را آغاز کرد. آن هنگام این نظریه مطرح شد که در دنیای مدرن، ایالات متحده حداقل دو بار- در عراق و افغانستان- به نابودسازی یک دولت و خلق دولت جدید پرداخته است. کاری که نه فقط هیچ کشور دیگری آن را انجام نداده، بلکه حداقل در مورد یوگسلاوی سابق مشاهده شد که یک جامعه بین‌المللی- اتحادیه اروپا- به تنهایی نتوانست دولت متجاوز صرب را سرکوب و آرامش را جایگزین بحران کند.
اما همین مرد قدرتمند، در درون کشور خودش اسیر قانون می‌شود و نمی‌تواند چنان‌که می‌خواهد هرگونه که تمایل دارد عمل کند و حاکم بلامنازع باشد؛ همین که یک دادگاه فدرال در جایگاه مدعی‌العموم می‌تواند فرمان ارشدترین مقام ایالات متحده که در موارد متعدد جامعه جهانی نتوانسته او را از تصمیم خود منصرف یا تصمیم وی را بی‌اثر کند، را به حالت تعلیق درآمد و از اجرای آن جلوگیری کند، قدرت عدالت و ارشدیت قانون بر تصمیم‌های فردی را نشان می‌دهد.
روشن است که به خاطر وجود همین ساز و کار، هیچ‌گاه در ایالات متحده استبداد نمی‌تواند پدید آید و قدرتمندترین یا بی‌پرواترین اشخاص نیز در جایگاه رییس‌جمهور نمی‌توانند فعال مایشا باشند علاوه بر این درحالی که جایگاه رای و شخصیت دادگاه‌های ایالات متحده مورد تمسخر دونالد ترامپ قرار گرفته بود و او از پیروزی بر دادگاه‌ها سخن می‌گفت، دادگاه تجدیدنظر رای دادگاه اولیه را اعلام و تایید کرد تا نشان دهد که عدالت تحت‌الشعاع قدرت و جسارت قرار نمی‌گیرد.
جالب است که در همین مبارزه نیز فرد جنجالی و بی‌منطقی مانند ترامپ نیز از ساز و کار دادگاه و قضاوت قاضی استفاده کرد که نشان می‌دهد حتی در ایالات متحده که خود را موظف به پاسخگویی به افکار عمومی و جامعه جهانی نمی‌داند، رییس‌جمهور راهی جز مراجعه به قانون و تمکین از دادگاه ندارد.
این رفتار البته با آموزه‌های مذهب شیعه نیز کاملا منطبق است چراکه در روایات متعدد معتبر، بارها سخن از این گفته شده که حضرت امیر(ع) در جایگاه رهبر و حاکم جهان اسلام در دادگاه حاضر شده و اجرای عدالت را بالاتر از اراده خود می‌دانست. چنان که حداقل یک‌بار که دادگاه برخلاف نظر حضرت علی(ع) رای داد، ایشان به رای دادگاه تمکین فرمودند. ضمن آنکه اصولا از مقام و قدرت خود برای تاثیرگذاری بر دادگاه یا رای آن استفاده نمی‌کردند.
