به گزارش خبرگزاری تابناک کرمانشاه به نقل از ایسنا،عکاسی تاریخ چندان طولانی ندارد و شاید طراحی اولین دوربین عکاسی و ثبت اولین عکس بیش از 180 سال قدمت نداشته باشد، اما طی همین مدت این هنر جذاب رشد چشمگیری داشته و شاخه های متعددی از عکاسی شکل گرفته. عکاسی پرتره، طبیعت، انتزاعی، معماری، صنعتی و تبلیغاتی حالا انواعی از عکاسی هستند و این میان عکاسی خبری شاخه ای برجسته میان شاخه های عکاسی است، عکاسی که با خطرات فراوان همراه است و بجز عکاسان خاص و حرفه ای کسی توان ورود به این عرصه را ندارد.
بهمن زارعی یکی از همین عکاسان خبری است که حالا تجربه 20 ساله کار در این عرصه را دارد، او در گفت وگو با ایسنا درباره این شاخه از عکاسی و سختی های آن می‌گوید: عکاسی خبری یکی از شاخه های عکاسی است که محصول آن در نشریات، روزنامه ها و رسانه های مختلف منتشر می شود. سوژه‌های ما عمدتا رویدادمحور است و برای عکاسی در این شاخه باید چارچوب های خاصی را رعایت کرد.
زارعی خطر را جزو جدایی ناپذیر کار عکاسان خبری می داند و می گوید: یکی از سختی های کار عکاسی خبری، خطرات این کار است، چرا که عکاس خبری همیشه جزو اولین گروه هایی است که سر صحنه حوادث حاضر می شود. اگر زلزله یا سیلی رخ می دهد نمی توانیم منتظر باشیم که همه چیز آرام شود و بعد برای عکسبرداری به منطقه برویم و همیشه باید در همان لحظات اولیه و پرخطر حادثه سر صحنه باشیم که همین امر شغل عکاسی خبری را به شغلی پر خطر تبدیل کرده است.
زارعی درگیری با سوژه های خبری و با عوامل حاضر در سر صحنه را از مشکلات دیگر عکاسان خبری عنوان می کند و ادامه می دهد: برخی مواقع به دلیل شدت حادثه و حال نامساعد برخی افراد حاضر در سر صحنه، درگیری های پیش می‌آید و این میان عکاسان خبری و تجهیزات آن ها در معرض خطر قرار می‌گیرد.
او می گوید: تجهیزات عکاسان قیمت بالایی دارد و احتمال سرقت تجهیزات آنها سر صحنه حوادث و یا در ماموریت های دیگر وجود دارد که این موضوع هم سختی کار آنها را بیشتر می کند و باید احتیاط کنند که تجهیزات آنها دچار مشکل نشده و یا به سرقت نرود.
زارعی با بیان اینکه فرهنگ عکس و عکاسی و برخورد با عکاسان در جامعه تا حد زیادی پیشرفت کرده، می‌گوید: در حال حاضر برخورد مردم و جامعه با عکاسان نسبت به 20 سال پیش خیلی بهتر شده و مردم و مسئولین درک بهتری از کار عکاسان خبری پیدا کرده اند، اما کماکان هم باید در این زمینه فرهنگ‌سازی بیشتری صورت گیرد.
او می گوید: عکاسان خبری باید سر صحنه رویداد یا حادثه حاضر شوند و مسئولین و عوامل حاضر در صحنه باید این درک را داشته و فضای کار برای عکاسان خبری را فراهم کنند، چرا که اگر لحظه خبری به موقع ثبت نشود، کار عکاس خبری ارزش چندانی نخواهد داشت.
زارعی در ادامه بیان اینکه عکاسی خبری خاطرات تلخ و شیرینی برای او و دیگران عکاسان خبری به همراه داشته از زلزله سرپل ذهاب به عنوان یکی از تلخ ترین آنها یاد می‌کند و می‌گوید: هنوز اولین ساعات زلزله سال 96 بود که با دو سه نفر از عکاسان خبری کرمانشاه سر صحنه حادثه حاضر شدیم و در بدو ورود دیدن آن حجم ویرانی و جنازه‌هایی که زیر آوار مانده بودند، شوکه‌مان کرد. قرار بود از آن صحنه های دردناک عکاسی کنیم، اما زمانی که دیدیم مادری با چنگ هایش خاک را کنار می زند تا دختر خردسالش را از زیر آوار بیرون بیاورد، توان و رمقی برای عکاسی برایمان نماند و آنجا بود که ترجیح دادیم به جای شاهد این صحنه دردناک بودن و ثبت آن، دوربین ها را کنار بگذاریم و به آن مادر رنج کشیده برای بیرون آوردن فرزندش کمک کنیم.
او می گوید: هیچ چیز مثل لحظه حساس یک رویداد یا حادثه برای عکاس خبری مهم نیست، اما به نظرم انسانیت و احساسات انسانی و نجات جان انسان های درمعرض خطر از همه چیز مهمتر است و این می شود که گاهی اوقات نمی توانیم از لحظه های دردناک حوادث عکس های خوبی بگیرم و ترجیح می دهیم در این زمانها یاریگر آدم های رنج کشیده باشیم
زارعی که حالا به یکی از پیشکسوتان عرصه عکاسی کرمانشاه تبدیل شده خاطره جالبی و بامزه ای را هم از نوع نگاه مسئولین به کار رسانه و عکاسی خبری بیان می کند و می گوید: شاید یکی از جالبترین خاطرات عکاسی خبری من مربوط به همان روزهای ابتدایی زلزله سرپل ذهاب بود که قرار بود با جمعی از مسئولین و وزرا با هلیکوپتر راهی سرپل ذهاب شویم و میان جمع مسئولین، تنها فرد رسانه ای حاضر من بودم که به عنوان عکاس خبرگزاری دولت باید با این تیم راهی سرپل ذهاب می شدم.
همه مسئولین سوار هلیکوپتر شدند و ظرفیت هلی کوپتر بیش از حد مجاز پر شد و جایی برای من نماند و وقتی اعتراض کردم به زور من را هم داخل هلیکوپتر جا دادند، وقتی هلی کوپتر هنوز بلند نشده بود، خلبان پرواز گفت که تعداد سرنشینان بیش از حد مجاز است و باید حداقل یکی دو نفری پیاده شوند.
مسئولین شروع به نگاه کردن به یکدیگر کردند که چه کسی پیاده شود و هرکدام می گفت من باید باشم و نهایتا بعد از کلی بحث کردن و خیره ماندن به یکدیگر، نگاه‌ها سمت من ماند، من هم که دیدم اوضاع علیه من است گفتم من تنها رسانه ای این جمع هستم و باید برای ثبت عکس به منطقه بیایم، و این در حالی بود که من نصف یکی از آنها هم وزن نداشتم، بالاخره بعد از کلی بحث نهایتا تصمیم بر این شد با این شرایط پرواز صورت گیرد...
هلیکوپتر هنوز دو متری از زمین بلند نشده بود و با همان حال به انتهای باند پرواز رسید که باز خلبان تاکید کرد به هیچ عنوان امکان پرواز با این شرایط وجود ندارد، نهایتا تصمیم بر این شد که من را به همراه یک محافظ پیاده کنند، اما مشکل اینجا بود که هلیکوپتر حداقل دو متر از زمین ارتفاع گرفته بود و ما را مجبور کردند از همان ارتفاع دو متری پایین بپریم! و وقتی روی زمین افتادم، دوربین و کوله ام را انداختند پایین در آغوشم و من مجبور شدم با آن حال تا ابتدای باند پرواز پیاده بیایم و با همان حال و در حین پیاده روی، فقط حیران سطح درک آن جمع از کار خبر و عکاسی خبری شده بودم و به این فکر می کردم آن جماعتی که رفتن برایشان خیلی مهم بود رفتند اما بدون اینکه لحظهای از حضورشان در مناطق زلزله زده ثبت شود!