به گزارش خبرنگار ایرنا ، در این آیین که در اصطلاح محلی به شاخسی (شاه حسین) معروف است دسته های شاخسی پس از غروب به خیابان و کوچه های اصلی شهر آمده و تا پاسی از شب به عزاداری می پردازند.
دستههای شاخسی ، واخسی (شاه حسین ، وای حسین) نمودی از عزاداری مردم نیر است که با مرثیه ها و آداب خاصی برگزار می شود بدین شکل که این دسته ها از چند روز مانده به ماه محرم شب ها در حسینیه ها و مساجد تشکیل شده و با حضور عزاداران در صف
هایی طویل و زنجیروار راهی کوچه و خیابان شده و مرثیه ها و اشعار مذهبی در رثای سالار شهیدان و یاران ایشان سر میدهند.
اوج این مراسم در ظهر عاشورا و پس از اتمام تعزیه خوانی این روز می باشد که عزاداران دسته شاخسی ، واخسی گویان پس از طی کردن مسیری طولانی خود را به خیمههای به آتش کشیده شده رسانیده و به سوگ واقعه می نشینند.
در گذشته یک ماه قبل از ماه محرم و معمولا از فردای عید قربان با تشکیل دستههای شاخسی این شکل از عزاداری آغاز می شد ، به این صورت که روسا و ریشسفیدان شهر زنجیر آهنی بزرگی آماده می کردند سپس آن را بر سر چوب قطوری نصب می کردند چون
غروب میشد جوانان و مردان نیر در میدان یا مقابل یکی از مساجد حاضر میشدند و هر یک چوبدستی بلند و محکمی همراه میآوردند.
پس از انجام یک سلسله کارهای مقدماتی دیگر و تقریبا همزمان با غروب با هماهنگی ریش سفیدان شاهحسینیها صف میبستند و در حالی که حاضران چوبدستی را مثل شمشیر در دست راست میگرفتند دست چپ را از پشت بر کمر نفر سمت چپ خود قرار داده و بدین طریق صف فشرده و مرتبی بوجود میآوردند.
شرکت کنندگان در این آیین در جواب شعار و ابیاتی که ریش سفید (دسته باشی) با آهنگ ترغیب کنندهای میخواند همه با هم ذکر شاخسی (شاه حسین) سر می دادند.
این دسته ها در برخی روزها برای آن که شکوه و جلال خاصی داشته باشند اطاقکهای مجلل چوبی بنام اطاق حضرت قاسم در بین خود حمل میکردند.
این مراسم تا آغاز محرم ادامه داشت و پس از طشت گذاری پایان می یافت.
گزارش از شهرام اصالت نیری