اما همه چیز زمانی شعله‌ور می‌شود که مجتبی کریمی، موفق‌ترین چهره جشنواره هجدهم با بیان این سخنان که «سالن‌های تئاتر خانه واقعی دانشجویان تئاتری است و به سبب گرانی بلیت‌ها باید در انتظار جای خالی باشند تا اجازه ورود به آن‌ها داده شود»، باعث واکنش رضا ثروتی، نماینده هیئت داوران می‌شود. ثروتی با اشاره مستقیم به نمایش «لیپ سینگ» از برخورد بد این گروه تئاتری در اجازه ندادن به ورود مشتاقان سخن گفت، مسئله‌ای که باعث شد این بار فروزنده، کارگردان این نمایش اعتراضش صریح‌تر شود و او به همراه گروهش علاوه بر اعتراض به روند داوری جشنواره - با مرکزیت ثروتی - به این اتهام، واکنش تندی نشان بدهند. و اینجاست که جنجال لفظی بالا می‌گیرد و در ادامه این جنجال به زد و خورد فیزیکی هم تبدیل شد.
در پی این اتفاق مدیر حراست جشنواره، به سمت معترضان حرکت می‌کند و سعی بر بستن دهان آن‌ها دارد. متاسفانه چنین رفتاری در فضای اختتامیه تئاتر دانشگاهی وضعیت را وخیم‌تر کرد و مسئله‌ای که می‌توانست با گفت‌وگو حل شود، به میدان یقه‌کشی و دعوا‌های چاله‌میدانی بدل شد.
رفتار مدیر حراست که گفته می‌شود کارشناسی ارشد علوم سیاسی دارد، در نوع خود جالب توجه و بدور از ملاحظات سیاسی جلوه کرد؛ چرا که تمامی فضای سالن تحت نظارت محسوس او و زیردستانش بود و در پایان هم برای حاضران مشخص نشد چرا او وارد رفتاری بر مبنای مسائل شخصی شد. در این باره یکی از دانشجویان برگزار کننده دوره اخیر جشنواره بین‌المللی تئاتر دانشگاهی در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم مدعی شد: «این فرد هنگام برگزاری یکی از دوره‌های جشنواره به دبیرخانه دائمی این رویداد مراجعه کرد و بدون هیچ مقدمه‌ای و با تحکم خواستار انتصاب وی به مقام حراست جشنواره شد. البته برخورد او با مخالفت محسن محمدی، دبیر وقت جشنواره مواجه شد و خوشبختانه از عدم حضور ایشان در آن دوره بهره بردیم.» البته صحت و سقم این ادعا هنوز معلوم نیست.
احتمالاً مخالفت محسن محمدی با حضور این شخص به آیین‌نامه‌های جشنواره‌های دانشجویی بازمی‌گردد که تمام اختیارات به عهده دانشجویان سپرده شده است و تئاتر دانشگاهی نیز از این مساله مستثنی نیست و مشخص نیست اگر ادعای فوق درست باشد، مدیر حراست جشنواره چطور و با کدام ضابطه به این مقام دست یافته است.
اما مساله‌ای که شاید در این هیاهو گم شد، آن است که اگر نمایشی از دید مسئولان برگزارکننده واجد مشکلاتی خاص است؛ چرا به اجرا در می‌آید؟ اگر مشکلی نداشته چرا تنها داوران اجازه ورود پیدا می‌کنند؟ و در نهایت اگر رفتار محافظه‌کارانه سرلوحه برگزارکننده‌ها بوده، چرا توضیح کافی در عدم حضور مخاطب در سالن، به داوران داده نشده است؟